Kur hapa për herë të parë Tai Chi – Qendra e Shëndetit dhe Wellness TCM këtu në Tiranë, një nga gjërat e para që më tërhoqi vëmendjen ishte emri i rrugës — Rruga Astrit Sulejman Balluku. Është një emër i gjatë, me tingull të butë dhe të veçantë, por i panjohur për mua në fillim. Çdo herë që e shkruaja adresën për një klient të ri, ose kur shihja tabelën e rrugës, më lindte një ndjenjë kureshtjeje. Mendova me vete: Çdo rrugë ka historinë e saj — edhe kjo duhet të ketë një
Në fillim, u përpoqa të kërkoja informacione në internet, por nuk ishte e lehtë të gjeja shumë. Më vonë, gjatë bisedave me kafe, disa nga miqtë e mi shqiptarë më thanë se Astrit Sulejman Balluku ishte një udhëheqës sindikate në Tiranë, i cili jetoi gjatë viteve të vështira të tranzicionit të vendit pas rënies së komunizmit. Ai u vra në tetor 1998, në një kohë kur Shqipëria po përballej me trazira dhe dhunë politike.
Për dikë si unë, që ka ardhur në Tiranë shumë vite më vonë, është e vështirë ta imagjinosh atë kohë. Miqtë e mi më treguan se qyteti kishte qenë i mbushur me pasiguri — me protesta, frikë dhe ndjesinë se e ardhmja ishte ende e paqartë. Ishte një periudhë kur guximi dhe humbja shpesh ecnin bashkë.
Kur eci përgjatë kësaj rruge sot, më duket sikur jam në një botë tjetër. Ajri gumëzhin nga zhurma e ndërtimit; kafenetë derdhin të qeshura në trotuare; njerëzit flasin për fëmijët e tyre që studiojnë jashtë vendit, për turizmin, për biznesin dhe për të ardhmen evropiane të Shqipërisë. Transformimi është i dukshëm kudo - në ndërtesat e reja, në energjinë e të rinjve dhe madje edhe në detajet e vogla të jetës së përditshme.
Sigurisht, jo gjithçka është perfekte. Si çdo qytet që rritet shpejt, edhe Tirana ka sfidat e saj — trafikun, çmimet që rriten, ritmin e shpejtë të jetës moderne. Por përtej këtyre, ndjehet një ndjenjë e fortë përparimi dhe mundësie. Njerëzit kujdesen për qytetin e tyre, janë krenarë për sa larg kanë arritur dhe vazhdojnë të punojnë me dëshirë për ta bërë më mirë.
Për mua, që vij nga Kina dhe kam jetuar në Tiranë për gjashtë vjet, ky qytet është bërë shumë më tepër se një vend pune — është bërë një komunitet. Shkoj në treg dhe shoh fytyra të njohura, dëgjoj përshëndetje në tri gjuhë të ndryshme dhe ndjehem e sigurt edhe kur kthehem në mbrëmje. Ka një besim të qetë në jetën e përditshme që e vlerësoj shumë.
Ndonjëherë, kur qëndroj përpara qendrës sonë dhe shikoj tabelën që thotë Rruga Astrit Sulejman Balluku, mendoj për mënyrën se si koha e kthen dhimbjen në kujtim, dhe kujtimin në kuptim. Kjo rrugë, që mban emrin e një njeriu që humbi jetën në kohë të vështira, sot është një vend ku njerëzit vijnë për të pushuar, për t’u qetësuar dhe për të gjetur ekuilibrin e tyre të brendshëm. Është si një simbol i gjallë i paqes që vjen pas stuhisë.
Kur flas me miqtë e mi shqiptarë për të kaluarën, ata shpesh thonë të njëjtën gjë: “Kemi kaluar më keq. Tani duam të jetojmë më mirë.” Dhe unë besoj se ata po bëjnë pikërisht këtë. Kur bisedoj me miqtë e mi shqiptarë për të kaluarën, ata shpesh më thonë: “Ne kemi kaluar kohë më të vështira. Tani duam të jetojmë më mirë.” Dhe unë besoj se ata po e bëjnë pikërisht këtë.
Sa herë që shoh dritën e mbrëmjes që bie butë mbi rrugë — fëmijët që luajnë, pemët që lëkunden lehtë, qytetin që ngadalësohet pas një dite të ngarkuar — mendoj për sa shumë ka ndryshuar Tirana. Udhëtimi nga trazira në paqe nuk është i lehtë, por është i bukur.
Ndoshta, në mënyrën tonë të qetë, secili prej nesh mund të marrë një moment për të ngadalësuar, për të marrë frymë thellë, dhe për të vlerësuar qetësinë që na rrethon sot — si brenda vetes, ashtu edhe në qytetin që na pret çdo ditë me mirësi.
Përshëndetje!